பொருள்கோள் வரிஅமைப்பு:
சுடச்சுடரும் பொன்போல் துன்பம் சுடச்சுட நோற்கிற் பவர்க்கு ஒளிவிடும்.

பதவுரை: சுட-காய்ச்ச; சுடரும்-ஒளி வீசுகின்ற; பொன்-தங்கம்; போல்-போல்; ஒளிவிடும்-ஒளி மிகும், ஒளி வீசும்; துன்பம்-துயரம்; சுடக்சுட-வருத்த வருத்த; நோற்கிற்பவர்க்கு-நோன்பு இயற்றும் ஆற்றலுடையவர்க்கு.

சுடச்சுடரும் பொன்போல்:

இப்பகுதிக்குத் தொல்லாசிரியர்கள் உரைகள்:
மணக்குடவர் ('சுடச்சுடப் பொன்போல' பாடம்): நெருப்பின்கண்ணே இட இடத் தன்னோடு கலந்த மாசற்று ஒளிவிடுகின்ற பொன்னைப்போல;
பரிப்பெருமாள்: நெருப்பின்கண்ணே இட்ட இடத்துத் தன்னோடு கலந்த மாசற்று ஒளிவிடுகின்ற பொன்னைப்போல;
பரிதி: சுடவைத்த பொன் களங்கமற்றது போல;
காலிங்கர்: தீப்பெற்று நின்று ஒளிவிட்டு விளங்கும் பொன்னைப்போல விளங்கா நிற்கும்;
பரிமேலழகர்: தீயின்கண் ஓடும் பொன்னுக்கு அது சுடச்சுடத் தன்னோடு கலந்த குற்றம் நீங்கி ஒளி மிகுமாறு போல, [ஓடும் -உருகியோடுகின்ற; அது-.புடத்த]
பரிமேலழகர் குறிப்புரை: 'சுடச்சுடரும் பொன் போல்' என்றார் ஆயினும், கருத்து நோக்கி இவ்வாறு உரைக்கப்பட்டது.

'நெருப்பின்கண்ணே இட இடத் தன்னோடு கலந்த மாசற்று ஒளிவிடுகின்ற பொன்னைப்போல' என்ற பொருளில் பழம் ஆசிரியர்கள் இப்பகுதிக்கு உரை நல்கினர்.

இன்றைய ஆசிரியர்கள் 'காய்ச்சக் காய்ச்சப் பொன் ஒளிமிகும்', 'சுடச்சுட புடம்போட்ட தங்கம் ஒளிமிகுதல் போல', 'தீயிலிட்டுக் காய்ச்சக் காய்ச்சக் களிம்பு நீங்கி ஒளி அதிகப்படுகிற தங்கத்தைப் போல', 'சுடச்சுடப் பொன் ஒளி மிகுவதுபோல்' என்றபடி இப்பகுதிக்கு உரை தந்தனர்.

தீயில் சுடப் பொன் ஒளிமிகுதல் போல் என்பது இப்பகுதியின் பொருள்.

ஒளிவிடும் துன்பம் சுடக்சுட நோற்கிற் பவர்க்கு:

இப்பகுதிக்குத் தொல்லாசிரியர்கள் உரைகள்:
மணக்குடவர்: துன்பம் நலிய நலியத் தவஞ்செய்வார்க்குத் தம்மோடு மருவின வினை விட்டு ஒளிவிடும். [நலிய நலிய--வருந்தவருந்த; மருவின-சேர்ந்துள்ள]
மணக்குடவர் குறிப்புரை: இது வினைவிட் டொளி யுண்டாம் என்றது.
பரிப்பெருமாள்: துன்பம் நலியத் தவஞ்செய்வார்க்குத் தம்மோடு மருவின வினை விட்டு ஒளிவிடும்.
பரிப்பெருமாள் குறிப்புரை: இது வினைவிட் டொளி யுண்டாம் என்றது.
பரிதி: கன்மம் விடும் தவம் செய்கையினாலே விக்கினம் வந்தால் அந்த விக்கினத்தைப் பாராமல் தவம் பண்ணுவார்க்கு என்றவாறு. [கன்மம் --புண்ணிய பாவ வினைகள்; விக்கனம் --இடையீடு]
காலிங்கர்: யாதோவெனில் வீட்டின்பமாகிய ஒரு பெரும் பொருள்; யார்க்கு எனின் முன் தம் மாட்டு வந்து மயங்கிக் கிடக்கின்ற அவங்களானவற்றை உருவழியச் சுடுமாறு பலயாண்டும் பயிலக் குறிக்கொண்டு நோற்றலை வல்லாற்கு என்றவாறு. [அவங்களானவற்றை-வீணானவற்றை; குறிக்கொண்டு-.இலக்கு வைத்து; நோற்றலை--தவஞ்செய்தலை; வல்லாற்கு-.வல்லவனுக்கு]
பரிமேலழகர்: தவம் செய்ய வல்லார்க்கு அதனான் வரும் துன்பம் வருத்த வருத்தத் தம்மொடு கலந்த பாவம் நீங்கி ஞானம் மிகும்.
பரிமேலழகர்: ஒளி போலப் பொருள்களை விளக்கலின். 'ஒளி' என்றார்.

'துன்பம் வருத்த வருத்தத் தம்மொடு மருவின வினை விட்டு ஒளிவிடும்/வீட்டின்பமாகிய ஒரு பெரும் பொருள்/கலந்த பாவம் நீங்கி ஞானம் மிகும் என்ற பொருளில் பழைய ஆசிரியர்கள் இப்பகுதிக்கு உரை கூறினர்.

இன்றைய ஆசிரியர்கள் 'துறவிக்குத் துன்பம் தாக்கத் தாக்க மெய்யறிவு மிகும்', 'தவம் செய்ய வல்லவர்க்குத் துன்பம் வருத்த வருத்த மெய்யறிவு (ஞானம்) வரும்', ' எவ்வளவு துன்பங்கள் அடுத்தடுத்து வந்தாலும் அவற்றைப் பொருட்படுத்தாமல் தவம் செய்கிறவர்களுக்குத் தவ வலிமை அதிகமாகும்', 'துன்பங்கள் வருத்தத் தவம் செய்கின்றவர்க்கு அறிவு விளக்கம் உண்டாகும்' என்றபடி இப்பகுதிக்குப் பொருள் உரைத்தனர்.

தவம் செய்கிறவர்களுக்குத் துன்பம் வருத்த வருத்த வாழ்க்கையில் ஒளி மிகும் என்பது இப்பகுதியின் பொருள்.

நிறையுரை:
தீயில் சுடப் பொன் ஒளிமிகுதல் போல் தவம் செய்கிறவர்களுக்குத் துன்பம் வருத்த வருத்த ஒளிவிடும் என்பது பாடலின் பொருள்.
'ஒளிவிடும்' என்ற தொடர் குறிப்பது என்ன?

துன்பத்தில் துவள்பவர் தவத்திற்குரியவரல்லர்.

பொன்னைச் சுடசுட, அது ஒளி மிகுந்து விளங்கும்; அதுபோலத் துன்பம் வருத்த வருத்தத் தவம் செய்வோர் சுடர்போன்று ஒளிபெற்று மிளிர்வர்.
மண்ணிலிருந்து எடுக்கப்படும் பொன்னில் இறுகிக்கிடக்கும் மாசுகளை அகற்றினால் மட்டுமே அது பயன்பாட்டிற்குரிய நிலையிலான தங்கமாகும். அவ்விதம் பொன்னை மாற்றுவதற்கு அதை நெருப்பினால் உருக்குவர். அதற்குப் புடம்போடுதல் என்று பெயர். பொன்னை உருக்காமல் கசடுகளை நீக்க முடியாது. உருக்கும்போது தனியே கழன்று மிதக்கும் கசடுகளை எளிதில் நீக்கலாம். மாசுக்கள் நீக்கப்பெற்ற பொன் அதனுடைய தூய்மையான ஒளியைப் பெற்று மிகையாக ஒளிரும். பொன் தன் தன்மையிலே ஒளி உடையதாதலால் அதைச் சுட ஒளி மிகுகிறது. அது போல, தவஞ்செய்வோரைத் துன்பம் காய்ச்சக் காய்ச்ச அதைப் பொறுத்துக் கொள்ளும்போது அவர்களிடத்துள்ள குற்றங்கள் நீங்கி அவர்கள் வாழ்க்கை ஒளிவிட்டுப் பொலிவு பெறும்.

வள்ளுவர்க்குத் தவம் என்பது தமக்கு வரும் துன்பங்களைப் பொறுத்துக் கொண்டு எவருக்கும் எந்த உயிருக்கும் துன்பம் நேரிடாமல் உறுதியுடன் ஒழுகுவதே ஆகும். அது ஒருமுகப்படுத்தும் ஒரு பயிற்சி, முயற்சி. அதை முயல்பவர் எத்தனையோ தடைகளையும், துன்பங்களையும் எதிர்கொள்வர். பிற உயிர்களால் துன்பம் நேர்ந்தாலும் தவஞ்செய்வோர் அவ்வுயிர்களுக்குத் துன்பம் ஏதும் செய்யமாட்டார். அவ்வுயிர்கள் தொடர்ந்து துன்பம் செய்யினும் தாங்கிக்கொள்வர். இவ்வாறு துன்பம் பொறுத்துக் குறிக்கோளை அடைந்து ஒளிவீசித் திகழ்வர்.
இயல்பாக வரும் துன்பத்தைத் தாங்குதல் என்ற கருத்திலேயே தவம் அதிகாரத்து உள்ள குறட்பாக்கள் அமைந்துள்ளன. உடலை வேண்டுமென்றே - நூல்களில் கூறப்பட்டனபோல் வாட்டுவது - வள்ளுவர் கருத்தன்று. எனவே இயல்பாக உறும் துன்பத்தைப் பொறுத்து அத்துன்பத்தின்மேல் துன்பமாய் வருவதையும் தாங்குபவர் மிகப் பொலிவோடு விளங்குபவர் என்பது சொல்லப்பட்டது.

துன்பம் பொதுவாக அழிவுக்கு ஏதுவாக அமைவது. துன்பங்கள் ஒருவரைத் தூய்மைப்படுத்த வருகின்றன என்பதாகவும் உலக மக்களிடை ஒரு நம்பிக்கை உண்டு. வள்ளுவர் வெளிப்படையாக எங்கும் அப்படிச் சொல்லவில்லையென்றாலும் இக்குறள் அதுபோன்ற கருத்தை வழங்குவதைக் காணலாம். சுட்டால் பொன் மிளிரும்; துன்பத்தால் முயற்சித்தவம் சிறக்கும் என்பது இப்பாடல் தரும் செய்தி.

'ஒளிவிடும்' என்ற தொடர் குறிப்பது என்ன?

'ஒளிவிடும்' என்றதற்குத் (தம்மோடு மருவின வினை விட்டு) ஒளிவிடும் (வினைவிட்டு ஒளியுண்டாம்), கன்மம் விடும், வீட்டின்பமாகிய ஒரு பெரும் பொருள் விளங்கா நிற்கும், தம்மொடு கலந்த பாவம் நீங்கி ஞானம் மிகும், மெய்யுணர்வு மிகும், வாழ்க்கை ஒளிவீசித் திகழும், தவத்தின் ஆற்றலை -ஒளியை வளர்க்கும், மெய்யறிவு மிகும், மெய்யறிவு (ஞானம்) வரும், தவ வலிமை அதிகப்பட்டு ஞான ஒளி உண்டாகும், உள்ளொளி உண்டாகும், பாவம் நீங்கி ஞானம் விளங்கும் (மிகுதிப்படும்), அறிவு விளக்கம் உண்டாகும், மெய்யுணர்வு ஒளியுடன் விளங்கும், தம் தீவினைத் தன்மையும் நீங்கித் தெள்ளறிவு மிகும், தவ ஒளி ஆன்மாவில் ஒளி வீசிக் கொண்டிருக்கும், (அறிவாகிய) ஒளி மிகும் என்றபடி உரையாசிரியர்கள் பொருள் கூறினர்.

'ஒளிவிடும்' என்ற தொடர்க்கு 'அறிவு மிகும்' என்றே பலரும் பொருள் கூறியுள்ளனர். 'ஒளிமிகும்' என்பதே ஆசிரியர் பாடம் என வ.உ.சிதம்பரம் கருதுவார்.
இத்தொடர் பொன்னுக்கும் நோற்கிற்பவர்க்கும் பொதுவாக அமைந்துள்ளது. சுடப்பட்ட பொன்னிடத்து ஒளிமிகுதியைக் காணுமாறு போலத் துன்பம்பட நோற்றாரிடத்து ஒளிமிகுந்து காணப்படும் என்பதைச் சொல்வது இக்குறள். உற்றநோய் (நேரும் துன்பம்) நோன்றல்... (261) என்பது இங்கு சுடச் சுடரும் என விரித்துரைக்கப்படுகிறது. உற்றநோய் நோன்றல் தவத்திற்கு உரு என்று கூறியதற்கு விளக்கம் இது எனக் கொள்ளலாம். இயல்பான துன்பங்களைப் பொறுமையாகத் தாங்குபவர் வாழ்க்கையில் ஒளி மிகும் என்பது கருத்து.
தொழிலோ, கல்வியோ, வணிகமோ எதுவாயினும் இடையூறுகள், இழப்புகள் நிறைய வந்துகொண்டே இருக்கும். அவற்றையெல்லாம் தாங்கும் மனப் பயிற்சியுடன் தவம் செய்பவர்களுக்கு முடிவில் வெற்றி வாய்க்கும். வாழ்வுநிலைகள் பலவற்றிலும் துன்பம் தொடர்வதை பொறுமையுடன் கடப்பவர்களே இன்ப எல்லையை அடைவர். இதுதான் தவம் செய்வதின் பயன். துன்பங்களைத் தாங்கப் பழகி அவை இன்பமாகத் தோன்றும் நிலை பெறுவதே ஒளி மிகுவதாகும்; நோற்கிற்பவர்க்குத் துன்பம் சுடச்சுட ஒளி விடும்.

சுடச்சுடப் பொன் ஒளிமிகுதல் போல் தவம் செய்கிறவர்களுக்குத் துன்பம் வருத்த வருத்த வாழ்க்கையில் ஒளி மிகும் என்பது இக்குறட்கருத்து.

நெருப்பாற்றில் நீந்துமாறு தவம் செய்பவர் ஒளிவீசித் திகழ்வர்.

சுடச்சுட பொன் ஒளி ஒளிமிகுதல் போல் தவம் செய்கிறவர்களுக்குத் துன்பம் வருத்த வருத்த சிறப்பு மிகும்.