• 191 ஆம்குறள் பலரும் வெறுக்கப் பயனற்ற சொற்களைச் சொல்பவன் எல்லாராலும் இகழப்படுவான் என்கிறது.
• 192 ஆம்குறள் வீண் சொற்களைப் பலர் முன் சொல்லுதல் விருப்பம் இல்லாத செயல்களை நண்பர்களிடத்தில் செய்தலினும் கெடுதியானது எனச் சொல்கிறது.
• 193 ஆம்குறள் பயனில்லாதவற்றை விரித்துரைக்கும் ஒருவனது வெற்றுரை அவன் விளங்காதவன் என்பதனை அறிவிக்கும் என்கிறது.
• 194 ஆம்குறள் பயனில்லாத பண்பற்ற சொற்களைப் பலரிடையே பேசுவது சிறப்பில்லாதவையாய் நன்மையடைவதிலிருந்து தடுக்கும் என்று சொல்கிறது.
• 195 ஆம்குறள் இனிய இயல்புடையவர்கள் பயனில்லாதவற்றைச் சொன்னால் அவர்களது விழுப்பமும் சிறப்பும் நீங்கும் என்கிறது.
• 196 ஆம்குறள் பயனற்ற வார்த்தைகளைப் பாராட்டுவானை மனிதன் என்று சொல்லற்க; மனிதருக்குள் பதர் என்று சொல்க எனச் சொல்கிறது.
• 197 ஆம்குறள் சான்றோர் இனிமை இல்லாத சொற்களைச் சொன்னாலும் சொல்லட்டும்; வெற்றுரை சொல்லாதிருத்தல் நல்லது எனக் கூறுகிறது.
• 198 ஆம்குறள் அரிய பயன்களை ஆராய்ந்து அடைய முயலும் அறிவுடையார், பெரிதும் பயனில்லாத சொல்லினைச் சொல்லார் என்கிறது.
• 199 ஆம்குறள் மயக்கம் நீங்கிய குற்றமற்ற தெளிவினையுடையவர், பொருளல்லவற்றை மறந்தும் சொல்லமாட்டார் எனக் கூறுகிறது.
• 200 ஆவதுகுறள் பேசும்போது பயனுடைய சொற்களையே சொல்லுக; சொற்களில் பயன் இல்லாத சொற்களைப் பேசாதீர் என அறிவுறுத்துகிறது.

மனிதன் பெற்றுள்ள சிறப்புகளுள் சொல்லும் ஒன்று. சொல்லாட்சி தோன்றியது பொருளை உணர்த்துவதற்குத்தான். பொருள் வழிப் பயன் பெறுதலும், தருதலுமே சொற்களின் நோக்கம். பயனுடைய சொற்களே சொல். பயனற்றவைகள் 'சொல்' ஆவதில்லை. மனிதனின் வழிவழிப்பட்ட முயற்சியாய் தோன்றும் சொற்கள் ஒருவருக்கும் பயனற்றவைகளாகப் போவதைப் பார்த்து வள்ளுவர் வருந்துகிறார். சொல்லே தனிச்சிறப்பாக மனிதனுடைய இயல்பு, குணம், பெருமை, சிறுமை, செயல் அனைத்தையும் குறிப்பிட்டுவிடும் என்பது உண்மையாதலின், சொற்களைப் பயனற்றனவாகப் பேசுபவன், தானும் பயனற்றவன் என்பதைத் தானே வெளிப்படுத்துபவனாய் விடுகிறான். ஆகையால் பயனற்ற சொற்களைப் பேசாதே என்று இவ்வதிகாரத்தில் கூறுகிறார்.

பண்புடையவர்கள் பயனில சொல்லக்கூடாது என்று எதிர்பார்க்கப்படுபவர்கள் என்பது வள்ளுவர் எண்ணம். சீர்மை சிறப்பொடு நீங்கும் பயன்இல நீர்மை உடையார் சொலின் என்னும் பாடல் (குறள் 195) இனிய குணமுடையார் பயனில்லாதவற்றைச் சொன்னால் விழுப்பமும் சிறப்பும் நீங்கும் என்கிறது.

பயனில்சொல் பாராட்டு வானை மகன்எனல் மக்கட் பதடி எனல். என்று 196 ஆம்குறள் வழி பயனற்ற வார்த்தைகளைப் பேசுகின்றவர்களைச் சாடுகிறார் வள்ளுவர். அவர்களை மனிதர்கள் என்றே அழைக்காதே; மனிதப் பதர் என்று சொல்லவேண்டும் என்கிறார். நெற்பதருக்கு மணி என்னும் உள்ளீடு இல்லை; அதுபோல பயனில பேசும் மனிதப் பதருக்கும் உள்ளீடு ஒன்றும் இல்லை என்பது இப்பாடலின் பொருள்.
இக்குறளுக்கு ஓர் சிறப்பு உண்டு - 'எனல்' என்ற சொல் இரண்டு இடங்களில் வருகிறது. அதில் முதலிடத்தில் 'சொல்லாதீர்' என எதிர்மறைப் பொருளிலும், அடுத்த இடத்தில் 'சொல்லுக' என உடன்பாட்டு நிலையிலும் ஆளப்பட்டு கவிதை இன்பம் நல்குகிறது.